بررسی اثربخشی آموزش برنامه ارتباط زوج‌ها برکیفیّت زندگی و صمیمیت زناشویی زنان ناراضی از زندگی زناشویی شهر تهران

هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تأثیر برنامه ارتباط زوج‌ها بر افزایش کیفیّت زندگی و صمیمیت زناشویی بود. از روش پژوهش نیمه‌آزمایشی همراه با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری، زنان ناراضی از زندگی زناشویی بودند که در سال 1389، به مرکز مشاوره سپهر شهر تهران مراجعه کرده بودند، سپس40 نفر از آن‌ها به‌شیوه در دسترس انتخاب شدند و به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده 20 نفر در گروه آزمایش و 20 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. بعد از آن که هر دو گروه پرسشنامه‌های صمیمیت در ازدواج و کیفیّت زندگی را به‌عنوان پیش‌آزمون تکمیل کردند، به گروه آزمایش یازده جلسه، هفته‌ای یک بار و هر بار یک و نیم ساعت، برنامه ارتباط زوجین آموزش داده شد، ولی به گروه کنترل هیچ‌گونه آموزشی داده نشد. پس از جلسات آموزشی، پرسشنامه‌های صمیمیت در ازدواج و کیفیّت زندگی را دوباره هر دو گروه در مرحله پس‌آزمون تکمیل کردند. داده‌های آزمون کوواریانس تک متغیره (آنکوا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین نمرات کیفیّت زندگی و صمیمیت زناشویی گروه آزمایش در پیش‌آزمون و پس‌آزمون اختلاف معنا‌داری وجود دارد، اما بین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه کنترل اختلاف معنا‌داری وجود نداشت. نتایج تأیید می‌کنند که آموزش برنامه ارتباط زوج‌ها بر بهبود کیفیّت زندگی و صمیمیت زناشویی زنان ناراضی مؤثر است.